Bu soruyu 1610′da ilk kez soran kişi, Kutsal Roma İmparatorluğu imparatorunun kraliyet matematikçisi Johann Kepler’di. Galileo’nun yeni teleskobu Padua’da çıplak gözle görülemeyen yıldızları göstermişti. Kepler sordu: Ya yıldızlar sonsuz hareket içindeyse? Nasıl gür bir çam ormanının içinden bakınca ağaçtan başka bir şey göremezsek, evrenin içine bakınca da yıldızlardan başka bir şey göremeyiz. Kepler şu sonuca vardı: Beklentinin aksine gece göğün karanlık değil, tipik bir yıldız yüzeyi kadar, Güneş kadar aydınlık olması gerekir! Tipik yıldız aslında -tüm yıldızların %70′ini oluşturan- “kırmızı cüce”dir, bu yüzden gece gökyüzü ufuk boyunca kan kırmızısı olmalıydı. Gece göğün neden aydınlık değil karanlık olduğu sorusu, soruyu popülerleştiren 19. yüzyıl gökbilimcisinin adıyla anıldı: Olbers Paradoksu. En akla yatkın açıklama Edgar Allan Poe’den geldi. Gökyüzü belki de en uzak yıldızların ışığı bize henüz varmadığı için karanlık. Poe’nun fikri evrenin sonlu yaşının keşfi ile desteklendi. Bizler ancak ışığı buraya 13,7 milyar yıldan kısa sürede ulaşan cisimleri görürüz. Ancak Big Bang (Büyük Patlama) bu paradoksu açıklamaz çünkü… ortada bir paradoks yok! Sonsuz yaşlı bir evrende bile gece gökyüzü aydınlık olmazdı. Kepler yıldızların sonsuza dek yanacağı ve uzaya sonsuz ışık pompalayacağı yönünde üstü kapalı bir varsayımda bulundu. Oysa bu yanlıştı. İşin doğrusu, evrendeki tüm yıldızlar tüm yakıtlarını ışığa dönüştürse bile bu, uzayı doldurup Dünya göğünü geceleri aydınlatmaya yetmezdi. Gece göğünün neden karanlık olduğu sorusunun 400 yıllık bir bulmacaya dönüşüp onca kozmik düşünceyi tetikleyeceği kimin aklına gelirdi?
